Tchórzofretka ma ogromną potrzebę ruchu i bardzo żywy temperament. Dlatego klatka dla niej musi być duża, wygodna i bezpieczna. Minimalne wymiary pomieszczenia dla jednego osobnika to 100 × 70 × 70 cm. Pręty powinny być umieszczone dosyć gęsto (mniej więcej co 1,5 cm), ponieważ tchórzofretki, szukając drogi ucieczki z klatki, często próbują włożyć głowę między szczebelki, co może zakończyć się dla nich tragicznie. Drzwiczki muszą mieć specjalne zabezpieczenia, które uniemożliwią zwierzęciu samodzielne ich otworzenie.
Na rynku zoologicznym jest dosyć duży wybór gotowych klatek przeznaczonych specjalnie dla tchórzofretek. Są one przestronne, często kilkupiętrowe, wyposażone w półki, rury i przyczepiane do sufitu hamaki.
Wielu właścicieli decyduje się na samodzielne zaprojektowanie i wykonanie klatki. Może być ona zrobiona częściowo z drewna lub też w całości ze specjalnej, drobnej, spawanej siatki (nie poleca się używania siatek plecionych). Taką pokojową wolierę można bardzo ciekawie urządzić. Drewniane półki znacznie zwiększą powierzchnię pomieszczenia, tunele będą doskonale imitować norę, grube konary i gałęzie posłużą do wspinania się, a drewniane skrzynki lub tekturowe pudła zwierzę może wykorzystać jako kryjówki.
W klatce powinno znaleźć się miejsce przeznaczone na toaletę. Tchórzofretki są zwierzętami z natury bardzo czystymi i swoje potrzeby fizjologiczne załatwiają w jednym miejscu, dlatego bardzo szybko i łatwo można je nauczyć korzystania z narożnej kuwety.

Należy również zadbać o wygodne miejsce do spania. Może to być drewniany domek, wiklinowy koszyk, budka z materiału lub pudełko wysłane szmatkami, w którym zwierzę będzie się chować i spokojnie odpoczywać.
W klatce nie może zabraknąć zabawek, które dostarczą zwierzęciu zajęcia i zabawy podczas nieobecności opiekuna. Dla tchórzofretek doskonale nadają się piłki, szmatki, piszczące lateksowe zabawki, grube bawełniane sznurki i niemal wszystkie zabawki dla kotów.
Dno klatki najlepiej jest wysypać specjalnym drewnianym granulatem, który stosuje się także w hodowli innych zwierząt (gryzoni). Jest on naturalny, chłonie wilgoć i zapach, a ponadto nie stanowi żadnego zagrożenia, jeśli zostanie przypadkowo zjedzony przez zwierzę. Do toalety natomiast używa się najczęściej kociego żwirku.
Miejsce, w którym będzie stała klatka, nie może być wybrane przypadkowo i powinno uwzględniać potrzeby oraz wymagania zwierzęcia.
Klatkę dobrze jest umieścić w widnym miejscu, najlepiej naturalnie oświetlonym. Nie mogą na nią jednak padać bezpośrednio promienie słoneczne, co może grozić przegrzaniem zwierzęcia. Pomieszczenie powinno mieć również dobrą wentylację, nie może być duszne. Tchórzofretki bardzo źle znoszą opary kuchenne oraz dym papierosowy. Klatka nie powinna stać w najbliższym sąsiedztwie telefonu, radia i telewizora, gdyż ciągły hałas zakłóca zwierzęciu fazy odpoczynku i może źle odbić się na jego samopoczuciu. Tchórzofretki są odporne na zimno, ale bardzo wrażliwe na wysokie temperatury i przeciągi, dlatego nie wolno ich trzymać tuż obok kaloryfera oraz często otwieranych drzwi. Zwierzę będzie się czuło znacznie lepiej i bezpieczniej, jeśli klatka jednym albo dwoma bokami będzie przylegała do ściany.
Warto wspomnieć również o tym, że wiele osób trzyma swoje zwierzęta w wolierach zewnętrznych. Tchórzofretki są odporne na niskie temperatury i w naszym klimacie mogą przebywać przez cały rok na dworze. W takich warunkach czują się doskonale. Przebywając na świeżym powietrzu, są nie tylko w lepszej kondycji i mają większą odporność, ale także ich okrywa włosowa jest piękniejsza i gęstsza niż u osobników mieszkających w domu.
Budując zewnętrzną wolierę, należy jednak pamiętać o tym, że tchórzofretki bardzo dobrze potrafią się podkopywać. Dlatego konieczne będzie wpuszczenie siatki głęboko w ziemię (co najmniej 50 cm) lub zrobienie betonowej podmurówki.
Do woliery dobrze jest wstawić duży ocieplony domek, który będzie chronił zwierzę przed zimnem i wilgocią. Klatka powinna stać przynajmniej częściowo w zacienionym miejscu, należy zabezpieczyć ją także przed deszczem i wiatrem